مجیدرضا حریری در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، درباره برقراری پیمان‌های پولی دوجانبه ایران با سه کشورعراق، ترکیه و روسیه که هفته گذشته به طور از سوی بانک مرکزی اعلام شد، اظهار کرد: معمولا کشورهایی به سمت برقراری پیمان های پولی دو جانبه می روند که تعادل بین صادرات و واردات آن ها وجود داشته باشد و با این کار می توانند به نوعی از تعادل دست یابند.
وی ادامه داد: درغیر این صورت اگر مازاد دریافتی واحد پولی باشد که به سرعت امکان تبدیل شدن آن به ارزهای معتبر دنیا وجود نداشته باشد چنین اقدامی درست نیست.
نایب رییس اتاق بازرگانی مشترک ایران و چین عنوان کرد: به عنوان نمونه اگر پیمان های پولی دو جانبه بین کشورهای آ سه آن (اتحادیه ملل جنوب شرق آسیا) وجود دارد به این دلیل است میزان مبادلات این کشورها با یکدیگر هماهنگ است. واحد‌هایی مانند ین ژاپن، یوآن چین و وون کره هر یک پول‌های قدرتمندی در دنیا به حساب می‌آیند و به سرعت قابل تبدیل هستند. همچنین نسبت‌هایشان به ارزهای معتبر جهانی تقریبا ثابت است.
حریری با بیان اینکه پیمان‌های پولی دوجانبه می‌تواند ریسک‌هایی داشته باشد، گفت: حتی زمانی که ما منابع ارزی‌مان را از دلار به یورو تبدلی کردیم همیشه این ریسک وجود داشت که تعادل بین دلار و یورو به هم بریزد و باعث زیان‌هایی شود. معمولا و بر اساس روال تاریخی تا کنون دلار واحد پول با ثبات تری در دنیا بوده است.
رییس کمیسیون مدیریت واردات اتاق بازرگانی ایران با ارزیابی از برقراری پیمان پولی دو جانبه با سه کشورعراق، ترکیه و روسیه اظهار کرد: سیاست درستی نیست که ما با کشوری مانند عراق پیمان پولی دو جانبه منعقد کنیم، چرا که ایران به میزان بسیار بیشتری به عراق جنس می فروشد و حدود 14 میلیارد دلار میزان صادرات ایران به عراق است اما از آن طرف ایران واردات چندانی از عراق ندارد.
حریری ادامه داد: با روسیه نیز مبادله تجاری زیادی نداریم. ایران با مجموع نفت و سایر کالاها به میزان بیشتری به روسیه فروشنده است. همچنین ارزش پول ترکیه در یک سال گذشته بین 20 تا 30 درصد نسبت به دلار افت داشته که این موارد می‌تواند به زیان ما باشد.
وی با بیان اینکه مجموعه مبادلات ایران با سه کشورعراق، ترکیه و روسیه به غیر از بخش قاچاق بیشتر به نفع ایران است، ادامه داد: نمی دانم با این کار دنبال چه هستیم؟ آیا قرار است برقراری این پیمان‌ها موجب بالا رفتن حجم مبادلات مان با این کشورها شود؟ اگر در ایجاد پیمان های دو جانبه کار کارشناسی صورت بگیرد که منجر به افزایش صادرات غیر نفتی کشور شود (البته این افزایش صادرات غیر نفتی به ارزهای معتبر تبدیل شود و به زیان صادرکننده نباشد) می‌تواند اقدام مثبتی باشد.
نایب رییس کمیسیون مدیریت واردات اتاق بازرگانی ایران معتقد است: ابتدا باید به شکل محدود و در مقیاس های کوچک و اقلام مشخص، پیمان‌های پولی دو جانبه را به اجرا درآورد و بعد اگر نتیجه مثبت به همراه داشت می توان چنین پیمانی را افزایش و تعمیم داد.
حریری با بیان اینکه اقداماتی مانند پیمان‌ها پولی دو جانبه تاثیر مثبتی در اقتصاد کشور نخواهد داشت، درباره اینکه چرا چین به سمت برقراری پیمان‌های پولی متعددی رفته است؟ گفت: چین با کشورهای "آ سه آن" و روسیه پیمان دو جانبه برقرار کرده است. همچنین این کشور به مقدار بیشتری مواد اولیه و مواد خام از این کشورها می‌خرد و به شکل متعادلی با آن‌ها تبادل تجاری دارد.
وی اضافه کرد: پول چین واحد قدرتمندی است؛ یوآن واحد پولی است که می توان در همه جای دنیا آن را تبدیل کرد و از ثبات نسبی نسبت به ارزهای معتبر دنیا برخوردار است.
حریری با بیان اینکه در طول چهار سال گذشته هر دلار بین 1/6 تا 2/6 به یوآن قابل تبدیل بوده است، ادامه داد: اگر اقتصاد کشور ما هم به این نقطه برسد پیمان‌های پولی می‌تواند اقدام درستی باشد و باعث شود بسیاری از مبادلات آسان تر انجام شود. اما در حال حاضر برای ما چنین شرایطی وجود ندارد. در وضعیت فعلی بهتر است که مبادلات مان را با ارزهای معتبر دنیا انجام دهیم. چین وقتی به سراغ پیمان‌های دو جانبه می‌رود بیش از4500 میلیارد دلار در یک سال مبادلات تجاری دارد، در حالی این رقم برای اقتصاد ما حدود 100 میلیارد دلار است لذا باید الگویی را انتخاب کنیم که با شرایط اقتصاد‌مان تطبیق داشته باشد.
وی یاداور شد: چین دومین اقتصاد دنیا و بزرگترین تاجر دنیاست؛ یعنی در زمینه تجارت جهانی با پول محلی چین در بالاترین نقطه دنیا قرار گرفته است و ما نمی توانیم خودمان را با چین مقایسه کنیم.