توسعه بازار سرمایه یکی از اهداف مهم تمامی ارکان بازار است. توسعه نیز ابعاد مختلفی دارد که گسترش فرهنگ سهامداری و ضریب نفوذ در میان خانواده‌ها همیشه به عنوان معیار قابل قبولی بوده است. اما وقتی به نحوه اجرای سیاست‌ها برای رسیدن به هدف مذکور می‌نگریم متوجه می‌شویم هدف مورد نظر با جایگاهی که هم اکنون در آن هستیم تفاوت‌های زیادی دارد. شاید در ظاهر به بخشی از اهداف رسیده باشیم اما باید در کیفیت آن شک کرد.
در اینکه تمامی ارکان بازارسرمایه در گسترش ضریب نفوذ سهامداری زحمات ارزنده‌ای کشیده‌اند شکی نیست، اما به نظر می‌آید باید بازنگری جدی در کیفیت این مقوله داشته باشیم.
در کشورهای توسعه یافته که ضریب سهامداری در جامعه بالاست به این شکل هم نیست که مردم با هر نوع تحصیلات و تخصصی به طور مستقیم وارد مقوله سرمایه‌گذاری شوند و با یک کد آنلاین همانند یک معامله‌گر اقدام به خرید و فروش کند. مشکلی که این نوع وارد شدن به بازار ایجاد می‌کند همین رفتارهای جمعی و به‌دور از تحلیل است.
اقدام به محدود کردن فضای مجازی به منظور جلوگیری از هرگونه سوءاستفاده، به زعم کارشناسان اقدام اصولی نیست. چون تجربه ثابت کرده که این محدودیت‌ها به‌راحتی دور زده می‌شوند. علاقه‌مندان به سرمایه‌گذاری در بازارسرمایه با هر درجه تخصص و توانایی نباید بتوانند همانند یک معامله‌گر رسمی امکان خرید و فروش داشته باشند بلکه باید به سمت ابزارهایی چون صندوق‌های سرمایه‌گذاری‌هدایت شوند.
لازم است قبل از صدور کد آنلاین تجربه و تخصص متقاضی برای کارگزاری‌ها محرز شود؛ متاسفانه این بخش احراز صلاحیت نادیده گرفته می‌شود که دلایل مختلفی دارد که می‌توان به علاقه خود سیاست‌گذاران کلان به گسترش کمیت ضریب سهامداری اشاره کرد. باید توجه داشته باشیم با مواردی تشویقی چون عرضه‌های اولیه نمی‌توان به اهداف خوبی رسید و نتیجه‌ای به‌جز خسارت کلان ندارد.
- مجتبی شهبازی-مدیر معاملات کارگزاری بانک پاسارگاد
- شماره۳۲۸هفته‌نامه اطلاعات بورس-صفحه۵