به گزارش صدای بورس، در چند سال گذشته روش‌های مختلف سفارش عرضه اولیه امتحان شد. در مکانیزم اولیه، شرکت مورد نظر سهام خود را عرضه می‌کرد و هر استیشن معاملاتی دارای سهمیه‌ای بود و سهمیه‌ها بر اساس تقسیم کل عرضه بر روی تعداد استیشن معاملاتی بازار بود.
معامله‌گران سفارش‌ها را در قیمت‌های مورد نظر می‌گذاشتند و بر اساس تجمیع تقاضاها، عرضه‌کننده در نرخ مدنظر خود اقدام به عرضه سهام می‌کرد. بعد در دوره‌ای روش book building به کار گرفته شد که با حضور تعداد بسیار زیاد سرمایه‌گذاران خرد ناآگاه، شاهد تقسیم شدن در مقادیر بسیار کم شدیم که حتی گاهی توجیه پرداخت حداقل هزینه کارمزد کارگزاری و سایر ارکان وجود نداشت.
- بیشتر بخوانید:
- کدام نمادها امروز مشکوک بودند؟ ۲۰ آذر ماه ۱۴۰۰
با تغییر روش عرضه اولیه، سهام با سرمایه کمتر صرفا به صندوق‌های سرمایه‌گذاری اختصاص داده شد؛ با فرض داشتن تیم کارشناسی و درک درست از شرکت و قیمت‌گذاری درست از قیمت خریداری و قابل کشف. همینطور این کار به علت تقویت سرمایه‌گذاری غیرمستقیم روش پسندیده و درستی است، اما متاسفانه با گذاشتن حداقل قیمت فرآیند کشف قیمت ناقص ماند به این دلیل که مثلا در مورد اخیر «سغدیر» برآورد خالص دارایی هر سهم (nav) در روز عرضه نرخی کمتر از کف قیمت عرضه است در صورتی که عمده شرکت‌های سرمایه‌گذاری در محدوده ۵۰ تا ۷۰ درصد nav معامله می‌شود.
بنابراین در شرایطی که عرضه‌کننده آگاه به ارزش دارایی خود است و قصد عرضه آن را دارد و تقاضاکننده هم شامل مدیران سرمایه‌گذاری و تیم کارشناسی صندوق‌هایی است که تخصص لازم را در ارزش‌گذاری سهام عرضه شده دارند، لزومی به تعیین حداقل یا حداکثر نرخ وجود ندارد و نیاز به حمایت از عده‌ای با دخالت مدیران بورس‌ها نیست.