اقتصاد رفاه شاخه‌ای از علم اقتصاد است که می‌کوشد با استفاده از روش‌های اقتصاد خرد، میزان رفاه عمومی را اندازه‌گیری کند. اقتصاد رفاه همچنین به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه تخصیص منابع و کالاها بر سطح رفاه عمومی جامعه تاثیر می‌گذارد. آرتور سسیل پیگو یکی از پیشروان این حوزه است.
آرتور سسیل پیگو اقتصاددان انگلیسی در ۱۸ نوامبر ۱۸۷۷ در جزیره وایت انگلستان به دنیا آمد. پس از دریافت بورسیه تحصیلی در مدرسه «هارو» مشغول به تحصیل شد. امروزه انجمن اقتصاد این مدرسه به افتخار او نام انجمن پیگو را بر خود نهاده است.
آرتور سسیل پیگو به عنوان مدرس و بنیانگذار مدرسه اقتصاد در دانشگاه کمبریج، اقتصاددانان زیادی را تربیت کرد که بعدها در انگلستان و سراسر جهان به شهرت رسیدند. پژوهش‌ها و فعالیت‌های او در علم اقتصاد، حوزه‌های زیادی را پوشش می‌دهد. پیگو علاوه بر اقتصاد رفاه، به پژوهش در حوزه‌های تئوری چرخه تجاری، بیکاری، تامین مالی عمومی، آمار و اندازه‌گیری تولید ملی نیز پرداخته است. نویسندگان اقتصادی با نفوذی که از آثار او به عنوان مبنایی برای تعریف دیدگاه‌های مخالف خود استفاده می‌کردند، تأثیر نامطلوبی بر شهرت او بر جا گذاشته‌اند.
ماندگارترین نقش پیگو در اقتصاد، بی‌شک نظریات او در اقتصاد رفاه است که در آن مفهوم اثرات جانبی و مالیات پیگویی مطرح شده است. در اقتصاد رفاه، پیگو مفهوم اثرات جانبی مارشال را توسعه داد. در واقع اثرات جانبی یا پیامدهای خارجی به این مفهوم اشاره دارد که هزینه و یا مزایا و سودی که به افراد تعلق می‌گیرد و پولی بابتش اخذ نمی‌شود، به شکاف قیمتی مصرف‌کننده و تولیدکننده منجر می‌شود. در این راستا پیگو برای حل این مسئله، در برابر اثرات جانبی منفی مالیات و در برابر پیامد خارجی یا اثرات جانبی مثبت یارانه را مطرح کرد. در اوایل دهه ۱۹۶۰، تجزیه و تحلیل پیگو توسط رونالد کوز مورد انتقاد قرار گرفت. او استدلال کرد اگر شرکا در معامله بتوانند چانه‌زنی کنند، دیگر نیازی به مالیات و یارانه نیست. مفهوم اثرات جانبی برای اقتصاد رفاه مدرن و به ویژه برای اقتصاد محیط زیست از اهمیت اساسی برخوردار است. یکی از اقدامات اولیه پیگو، تأمین پشتیبانی مالی خصوصی برای جان مینارد کینز برای کار بر روی تئوری احتمال بود. همانطور که خود پیگو بیان می‌کند، با وجود انتقادات بسیاری که بر روی گفته‌های کینز داشت، اما همچنان معتقد بودکه او در پایه‌گذاری نظریات خود، اطلاعات باارزشی از آنالیزهای اقتصادی ارائه داده و بعدها عنوان کرد در قدردانی از کینز برای دستاوردهای ارزشمندش ناکام بوده است.
پیگو اصول محکمی در زندگی داشت و این رویه، چالش‌ها و مشکلات زیادی را برای او در جنگ جهانی اول به وجود آورد. وی مخالف سربازی اجباری بود و آن را «وظیفه نابود کردن حیات انسان» می‌دانست. پیگو در کمبریج ماند اما در ایام تعطیلات، به عنوان راننده آمبولانس فعالیت می‌کرد. در اواخر جنگ نیز با اکراه پستی در اتاق بازرگانی و صنعت انگلستان پذیرفت. وی همچنین عضو کمیسیون سلطنتی مالیات بر درآمد (۱۹۱۹ - ۱۹۱۹) و کمیته چمبرلین انگلستان (۱۹۲۴ - ۱۹۲۵) بود. پیگو در سال ۱۹۲۵ به عنوان عضو آکادمی علوم بریتانیا انتخاب شد، اما در سال ۱۹۴۷ استعفا داد. او در سال‌های بعد از امور ملی کنار کشید و خود را وقف اقتصاد دانشگاهی کرد و شروع به نوشتن نامه‌هایی درباره مسائل روز به مجله تایم کرد. پیگو عضو افتخاری فرهنگستان هنر و علوم آمریکا، عضو خارجی آکادمی لینچئی (ایتالیا) و عضو افتخاری کمیته اقتصادی بین‌المللی بود. پیگو علاقه زیادی به کوهنوردی داشت و این ورزش را به دوستانش از جمله ویلفرد نویس (نویسنده و کوهنوردانگلیسی) معرفی کرد. در اوایل دهه ۱۹۳۰ وی درگیر بیماری قلبی شد که او را مجبور به رها کردن کوهنوردی کرد. پیگو در سال ۱۹۴۳ کرسی استادی را رها کرد اما تا پایان عمر عضوی از کالج کینگز باقی ماند. پیگو هرگز ازدواج نکرد اما دوستان و نزدیکان خوبی داشت.
پیگو در سال ۱۸۹۹ موفق به دریافت مدال طلای صدراعظم برای اشعار ادبی‌اش شد. همچنین در سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۳ جوایز کوبدن، برنی و آدام اسمیت را دریافت کرد. او در ۷ مارس ۱۹۵۹ در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
- علی دانیال - روزنامه‌نگار
- منبع: هفته نامه اطلاعات بورس شماره ۴۶۰