به گزارش صدای بورس،آلتکوین، مخفف «آلترناتیو کوین» (alternative coin)، به هر ارز دیجیتالی غیر از بیت‌کوین (BTC) اشاره دارد. در حالی که بیت‌کوین اولین و شناخته‌شده‌ترین ارز دیجیتال جهان بود، در را به روی بسیاری از ارزهای دیجیتال دیگر باز کرد که هر کدام با ویژگی‌ها و کاربردهای منحصربه‌فرد خود طراحی شده‌اند. هر آلتکوین نسخه جایگزینی از بیت کوین است که ویژگی‌ها یا قابلیت‌هایی را ارائه می‌دهد که سازندگان آن معتقدند توسط بیت کوین برآورده نمی‌شوند یا به نوعی برتر از قابلیت‌های بیت کوین است.
آلت کوین ها چگونه کار می‌کنند؟
آلت کوین ها بسیار شبیه به بیت کوین عمل می‌کنند. آنها یک ارز غیرمتمرکز هستند که به کمک فناوری بلاک چین رد و بدل می‌شوند و نیاز به سیستم‌های بانکی سنتی یا کنترل دولتی را از بین می‌برند. آنها می‌توانند به عنوان وسیله مبادله، ذخیره ارزش یا واحد حساب، مشابه بیت کوین یا پول معمولی استفاده شوند.
برخی آلتکوین ها قراردادهای هوشمند را اجرا می‌کنند و برنامه‌های غیرمتمرکز ایجاد می‌کنند، در حالی که برخی دیگر به عنوان توکن در پلتفرم‌های خاص یا برای خدمات خاص استفاده می‌شوند. برخی با ویژگی‌های حفظ حریم خصوصی پیشرفته، زمان تراکنش سریع‌تر یا مکانیزم‌های اجماع متفاوت طراحی شده‌اند. هر یک از این عوامل می‌تواند به ارزشمند شدن آلتکوین و موارد استفاده بالقوه آن کمک کند.
اکنون که با مفهوم آلتکوین ها آشنا شدیم، اجازه دهید تاریخچه جذاب این ارزهای دیجیتال را بررسی کنیم.
آشنایی با تاریخچه آلت کوین ها
موفقیت بیت کوین منجر به ظهور ارزهای دیجیتال جدیدی شد که تحت عنوان «آلت کوین» شناخته می‌شدند، زیرا آنها به عنوان جایگزینی برای بیت کوین ظاهر شده بودند.
ظهور بازار ارزهای دیجیتال به تولد بیت کوین در سال ۲۰۰۹ برمی‌گردد. خالق (یا خالقان) ناشناس بیت کوین که با نام ساتوشی ناکاموتو شناخته می‌شود، بیت کوین را به عنوان یک سیستم ارز دیجیتال غیرمتمرکز همتا به همتا توسعه داد تا تراکنش‌های مالی خارج از کنترل دولت را امکان‌پذیر کند. بیت کوین برای مبارزه با مشکلات سیستم‌های مالی سنتی، مانند کارمزدهای بالای تراکنش و نیاز به اعتماد به نهادهای متمرکز مانند بانک‌ها طراحی شده است.
موفقیت بیت کوین در سال‌های بعد باعث توسعه ارزهای دیجیتال جدیدی شد. این رمزارزها تحت عنوان «آلت کوین» تعریف شدند، زیرا به عنوان جایگزینی برای بیت کوین ظاهر شده بودند. هر آلتکوین ویژگی‌ها یا مکانیزم‌های منحصر به فردی را با هدف متمایز کردن خود از بیت کوین پیشنهاد می‌کرد.
یکی از اولین آلتکوین ها Namecoin بود که در آوریل ۲۰۱۱ ایجاد شد. این شبکه DNS غیرمتمرکز ارائه می‌کرد که سانسور اینترنت را دشوارتر می‌ساخت. در اکتبر ۲۰۱۱، لایت کوین راه‌اندازی شد که زمان تولید بلاک سریع‌تر و الگوریتم هش متفاوتی داشت.
دنیای آلت کوین ها پس از آن به سرعت گسترش یافت، آن هم به لطف پتانسیل بلاک چین، که فناوری زیربنایی این ارزهای دیجیتال است. تا به امروز، هزاران آلتکوین وجود دارد که هر کدام دارای قابلیت‌های منحصر به فرد خود در اکوسیستم کریپتو هستند.
اتریوم که در سال ۲۰۱۵ راه‌اندازی شد، شاید مهم ترین آلتکوین تا به امروز باشد. این ارز دیجیتال که توسط ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) توسعه داده شد، مفهوم قراردادهای هوشمند را معرفی کرد که امکان ساخت برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) را بر روی پلتفرم خود فراهم کرد. این یک انقلاب در دنیای کریپتو بود که استفاده از فناوری بلاک چین را از یک ابزار تراکنش ساده فراتر برد و راه را برای ظهور بسیاری از آلت‌کوین‌های دیگر باز کرد.
تاریخچه آلتکوین ها منعکس کننده نوآوری‌های مداوم و ایجاد سیستم‌های مالی جایگزین خارج از ساختارهای متمرکز سنتی است. همانطور که فضای کریپتو به تکامل خود ادامه می‌دهد، می‌توانیم انتظار ظهور آلت‌کوین‌های جدید و پیشرفته‌تری را داشته باشیم که مرزهای امروز دنیای ارزهای دیجیتال را در می‌نوردند.
جنبه‌های فنی آلت کوین ها
جنبه فنی آلتکوین ها شامل فناوری زیربنایی، مکانیزم های اجماع و ویژگی‌های امنیتی است که بر عملکرد آنها حاکم است. در حالی که آلت کوین ها مشابه بیت کوین عمل می‌کنند، آنها اغلب عملکردها و ویژگی‌های مختلفی را در چارچوب‌های فنی خود معرفی می‌کنند.
نقش فناوری بلاک چین در آلتکوین ها
فناوری بلاک چین نقش اساسی را در آلت کوین ها ایفا می‌کند. بلاک چین یک پایگاه داده دیجیتال غیرمتمرکز و توزیع شده است که تمام تراکنش‌ها را در شبکه‌ای از رایانه‌ها (که به عنوان گره نیز شناخته می‌شوند) ثبت می‌کند.
شاید مهم ترین ویژگی فناوری بلاک چین ماهیت غیرمتمرکز آن باشد. در سیستم‌های مالی سنتی، یک مقام مرکزی، مانند بانک یا دولت، معاملات را تأیید و ثبت می‌کند. اما بلاک چین اطلاعات را بین رایانه‌های مختلف توزیع می‌کند و در نتیجه نیاز به یک مرجع متمرکز را از بین می برد. این امر امنیت شبکه را افزایش داده و شفافیت را بالا می‌برد.
فناوری بلاک چین همچنین با استفاده از رمزنگاری تراکنش‌ها، سطح بالایی از امنیت را فراهم کرده و عملاً اطلاعات شبکه(تراکنش‌ها) را ضد دست‌کاری می‌کند. تغییرناپذیری تراکنش‌های ثبت‌شده در بلاک چین به این معنی است که تغییر یا حذف آنها تقریباً غیرممکن است، که باعث ایجاد اعتماد در بین کاربران می‌شود.
علاوه بر این، فناوری بلاک چین اجرای قراردادهای هوشمند را تسهیل می‌کنند، که قراردادهای خودکاری هستند که شرایط و ضوابط آنها مستقیماً در کدهای کامپیوتری تعبیه شده است. این قراردادهای هوشمند بر روی بلاک چین کار می‌کنند و در صورت تحقق شرایط از پیش تعیین شده، تراکنش‌ها را به طور خودکار اجرا می‌کنند. این قابلیت باعث توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) بر روی پلتفرم‌های بلاک چین شده است و طیف گسترده‌ای از عملکردها از جمله امور مالی غیرمتمرکز (DeFi)، ردیابی زنجیره تامین، و صرافی‌های غیرمتمرکز را امکان‌پذیر می‌سازد.
قابلیت دیگر بلاک چین توکن سازی (Tokenization) است که امکان ایجاد توکن‌های دیجیتال را فراهم می‌کند. این توکن ها اغلب در یک پلتفرم یا برنامه خاص کاربرد پیدا می‌کنند. به عنوان مثال، آلتکوینی مانند اتریوم، امکان ساخت توکن‌های ERC-۲۰ را فراهم می‌کند، که سازمان‌ها می‌توانند برای اهداف مختلف، از جمله عرضه اولیه سکه (ICO) از آنها استفاده کنند.
در نهایت، برای حفظ یکپارچگی سیستم، فناوری بلاک چین از مکانیسم‌های اجماع، مانند اثبات کار (PoW) یا اثبات سهام (PoS) استفاده می‌کند. این مکانیسم‌ها تراکنش‌ها را تأیید اعتبار می‌کنند و اطمینان حاصل می‌کنند که همه گره‌ها در مورد وضعیت بلاک چین توافق دارند.
مکانیسم‌های اجماع
مکانیسم‌های اجماع، که به عنوان پروتکل‌های اجماع نیز شناخته می‌شوند، یک عنصر حیاتی در فناوری بلاک چین، از جمله آلت‌کوین‌ها هستند. آنها برای تأیید تراکنش‌ها، جلوگیری از دوبار خرج کردن یک ارز دیجیتال و حفظ یکپارچگی و امنیت بلاک چین استفاده می‌شوند. انواع مختلفی از مکانیسم‌های اجماع وجود دارد که هر کدام نقاط قوت و ضعف خود را دارند از جمله، اثبات کار، اثبات سهام و غیره.
انواع آلت کوین
آلت کوین ها را می‌توان بر اساس عملکرد و اهدافشان در انواع مختلفی طبقه‌بندی کرد:
-
توکن‌های پرداخت (Payment tokenization): به طور خاص برای تبادل ارزش بین طرفین طراحی شده‌اند. معروف‌ترین نمونه توکن پرداخت بیت کوین است.
-
استیبل کوین (Stablecoin): هدف استیبل کوین‌ها کاهش نوسانات با پیوند زدن قیمت آن به یک دارایی پایدار، مانند ارزهای فیات یا طلا است.
-
توکن‌های اوراق بهادار (Security Token): نمایانگر دارایی‌های موجود در بازار بورس هستند که مالکیت املاک، سهام یا سایر دارایی‌ها را امکان‌پذیر می‌سازند.
-
توکن‌های کاربردی (Utility tokens): برای دسترسی به خدمات، پرداخت کارمزد یا دریافت پاداش در یک شبکه خاص استفاده می‌شوند. اتر (ETH) نمونه‌ای از یک توکن کاربردی است.
-
میم کوین (Meme Coin): توکن‌های بدون کاربردی هستند که صرفاً به دلیل تبلیغات و کسب سود محبوبیت پیدا می‌کنند.
-
توکن‌های حاکمیتی (Governance token): به دارندگان خود حقوق خاصی اعطا می‌کنند، مانند رأی دادن به تغییرات پروتکل یا مشارکت در تصمیم‌گیری در سازمان‌های غیرمتمرکز.
مزایای آلت کوین ها چیست؟