به گزارش صدای بورس، موضوع تولید بیش سالانه بیش از یک میلیون مسکن در سال یکی از مهمترین موضوعات مطرح شده در دولت رئیسی است.
حامد هدائی، اقتصاددان رفتاری و سیاسی در گفت وگو با صدای بورس در ارتباط با تحولات مسکن گفت: یکی از وعده های جنجالی آقای رئیسی، ساختن سالیانه یک میلیون واحد مسکونی تا انتهای دوره اول ریاست جمهوری شان است، سوال این نیست که چنین پروژه ای چقدر به نفع مردم و یا دولت است، بلکه پرسش اساسی این است که اگر دولت آقای رئیسی پول کافی برای چنین هزینه درشتی را نداشته باشد این هزینه را چطور تقبل می‌کند و در صورت موفقیت با چه پیامدهای اقتصادی مواجه خواهیم شد؟
کفگیر دولت برای تحقق وعده ها به کف دیگ خورده است
وی افزود: داستان از جایی شروع میشود که عده‌ای از سیاست‌مداران، برای بردن گوی سبقت از سایر رقبا، قول ساختن آینده ای درخشان با چیزهای مجانی فراوان را به عموم می‌دهند اما، از آنجایی که چیزهای مجانی زیادی وجود ندارد و کفگیر دولت هم برای تحقق چنین وعده‌هایی به ته دیگ خورده است، کاندیداتور پیروز مجبور است هزینه‌های پروژه‌های عمومی را بر پایه کسری بنا کند، به این موضوع می گویند هزینه کردن بر پایه کسری بودجه یعنی دولت مجبور میشود برای تأمین هزینه‌های مورد نظر، پول بیشتری چاپ و آینده عموم مردم را خرج برنامه‌های فعلی کند. پس به خزانه‌داری دستور می‌دهد که طی عملیاتی یک سری اوراق تولید کند و در عملیات به اسم بازار آزاد، آن را در اختیار بانک ها بگذارد و در این مسیر ، بانک ها اوراق خزانه را خریداری می کنند و دوباره به بانک مرکزی می فروشند، بانک مرکزی هم رقم بزرگی را برای خرید اوراق در آن می نویسد و در این رفت و آمد جادویی و بسیار پیچیده، پول تولید می شود.
این اقتصاددان رفتاری و سیاسی در ادامه گفت: وقتی از کلاه جادویی پول بیرون می ریزد، هزینه کردن بر پایه کسری معنی خودش را از دست می دهد. در ادامه، خزانه داری پول تولید شده را در اختیار دولت می گذارد تا بتواند هزینه های پروژه های همگانی، کسری بودجه، پروژه های عمرانی و ساختن یک میلیون واحد مسکونی در سال را پرداخت کند.
چقدر کسری بودجه داریم؟
وی در پاسخ به این پرسش که چقدر کسری بودجه داریم، گفت: طبق آخرین آمار، آقای رئیسی دولت را با ۴۰۰ هزار میلیارد تومان کسری تحویل گرفته است و می‌خواهند برای انجام یک فقره از قول‌هایشان، سالانه چیزی حدود چهارصد تا هزار هزار میلیارد تومان پول خرج کنند. سوال این است که این حجم از نقدینگی چطور باید تامین شود؟
وی بیان کرد: دولت مجبور است در عملیاتی که شرح داده شد، پول مورد نیاز خود را خلق و این پول را خرج قول‌های خود کند. بخشی از این پول هم به عنوان حقوق و دستمزد به کارمندان و کارگران داده می شود. کارمندان پول خود را به بانک ها وام می‌دهند و بانک ها هم وظیفه دارند بخشی از پول را ذخیره و بیشتر آن را وام دهند یعنی بیشترین حجم پول خلق شده توسط نظام بانکدارای برای کسب بهره بانکی بیشتر تولید می شود. خروجی این داستان چیست؟ دریایی از پول، اینجاست که تورم معنی پیدا می کند.
بیشتر بخوانید:
تورم یعنی خلق بی رویه پول بدون پشتوانه
وی با بیان اینکه طبق گفته اقتصاددانان، تورم یعنی خلق بی رویه پول بدون پشتوانه که با نشانه افزایش قیمت ها خود را نمایان می کند، گفت: قیمت ها برای جذب این همه پول متورم می‌شوند. دولت آقای رئیسی مجبور است برای حل مشکل نقدینگی، افسار سیستم بانکداری را رها تا پول بیشتری در سیستم خود تولید کند، پس باید وام‌های بی‌پشتوانه بیشتری تولید کند، بهره بانکی را پایین و مالیات را هم کاهش دهند. اما اتفاقی که می‌افتد، تورم افسار گسیخته ای است که دامن همه را می گیرد. موضوع جالب اینجاست که عده‌ای کار و بخشی از پول را به عنوان مالیات بر درآمد به اداره دارایی پرداخت می کنند و امیدوارند که این پول توسط دولت برای رفاه عمومی خرج شود.
متضرر اصلی کیست؟
هدائی در ادامه گفت: جه کسی ضرر می کند؟؛ مردم، و چه کسی پول ساخت یک میلیون واحد مسکونی در سال را می دهد؟؛ مردم! چرا؟ چون مجبور می شوند بخشی از پول خود را تقدیم تورم (یک مالیات پنهان است) و بخشی از پولشان را هم برای پاس کردن چک بدون پشتوانه بانک مرکزی که برای هزینه های دولت کشیده شده، به عنوان مالیات مستقیم پرداخت کنند. فقط یک سوال می ماند؛ چرا آقای رئیسی به‌جای ساخت مسکن، کاهش پنجاه درصدی هزینه درمان و خیلی موضوعات هزینه بر، افسار بانکداری را نمی کشند، حتما ایشان به خوبی می‌دانند که نظام بانکی که برپایه طلا اداره نشود، عامل اصلی فساد و اخلالگری است پس اگر می خواهند فساد را بخشکانند و تورم و رکود و رکود تورمی را از بین ببرند نظام بانکداری بر پایه طلا را پایه گذاری کنند و بانکداری فعلی که بر پایه ذخیره جزئی و بدون پشتوانه اقدام به خلق پول می کند را از میان بردارند. ایران آینده، تاب ترکیدن یک ابرحباب عجیب را ندارد.
نظر شما