نصب سنگ مزار « زهره فکور صبور » + عکس

چقدر تأسف بار است و دردناک این قرن نو، چه روزگار پر رنج و دردی است زمان حال. من با قطار زیاد سفر کرده ام حال و هوای آن را می دانم اما قطار زندگی صورتی دیگر دارد قطاری بی بازگشت است. آنگاه که یک خانواده، چند همکلاسی، دو رفیق یا دو همکار همسفرند و ناگاه بدون اینکه بدانیم یا بفهمیم همراهانمان در ایستگاه اشان پیاده میشوند و هنگامی که از چرت کوتاهی بر می خیزیم می بینیم جای همسفرمان خالیست. به دنبالش می گردیم، مأمور زمان ندا می دهد همسفرت در پنج ایستگاه قبل پیاده شد و برای همیشه رفت، حتما خواب بودی دلش نیامد بیدارت کند، برو اما این مرتبه نخواب زندگی کن تا به ایستگاهت برسی، اما مأمور هرگز نگفت که مرا خبر می کند نمی دانم چرا؟ نمی دان از کجا آمده ام روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده‌ ام آمدنم بهر چه بود به کجا می‌ روم آخر ننمایی وطنم مانده‌ ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده‌ است مراد وی از این ساختنم آنچه از عالم عِلوی است من آن می‌ گویم رخت خود باز بر آنم که همان‌ جا فکنم مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک

سنگ تراش من که خواهد بود؟؟؟بتراش ای سنگ تراش... همسایگان خانه ی ابدی ام چه کسانی خواهند بود؟؟؟ امیدوارم مایه ی آرامش هم باشیم و به نیکی در دنیا و آخرت از مایادشود...۱۴۰۰ و ۱۵۰۰ چه جالب ۱۵۰۰ هیچ کدوم ازما نیستیم در این کره ی خاکی...هرکدوم در زمان و مکان ساعت خاصی از قطار زندگی پیاده خواهیم شد و مسافر خانه ی آخرت خواهیم شد...۱۵۰۰ نسل جدید زندگی جدید تکنولوژی جدید و باور نکردنی...که هرکدوم ازما زنده شویم بگوییم ووووووووووووی خدای من...این چه جهانی است؟چرا دنیا اینطوری شده ؟؟؟چقدر تغییر و تحول!!!چقدر پیشرفت!!! خدایا سجده در برابر تو یکتای یگانه ی بی همتا که هرگز نمیرد و هرگز نخوابد....

مادرم همیشه به تکرار میگفت... سنگ زیر خاک حیفه ..؟! تا برسد به این هنر مند ...