به گزارش صدای بورس، فردی از یک کشور با درآمد بالا که اولین شغل خود را شروع می کند، می تواند انتظار داشته باشد که به طور متوسط دو سال دیرتر از بازنشستگان امروزی بازنشسته شود اما در برخی کشورها سن بازنشستگی بسیار بالاتر خواهد بود. دانمارک قصد دارد تا سال ۲۰۷۰ سن بازنشستگی خود را به ۷۴ سال افزایش دهد.

با وجود تمام تغییرات ۷۰ سال گذشته در جامعه، بازارهای کار، سیستم های آموزشی و سیاست ها و روندهای بازنشستگی، سن کار طبق تعریف کشورهای ثروتمند سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، هنوز بین ۱۵ تا ۶۴ سال است.

داشتن سن کار مشخص به افراد کمک می کند تا برای بازنشستگی خود برنامه ریزی کنند و همچنین به دولت ها در برنامه ریزی هزینه ها کمک می کند. به هر حال، تعداد زیادی از افراد خارج از این محدوده سنی همچنان به دو روش رسمی و غیررسمی به اقتصاد کمک می کنند. حتی با وجود سن بازنشستگی امروزی، در کشورهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به طور متوسط ۲۳ درصد از افراد ۶۵ تا ۶۹ ساله هنوز کار می کنند.

این نشان می دهد که چرا تمرکز تنها بر سن تقویمی هنگام صحبت در مورد زندگی کاری یک مشکل است. با افزایش سن بازنشستگی، مفهوم سن کار که امروزه می شناسیم به طور فزاینده ای بی ربط خواهد شد و جوامع به رویکردی نوآورانه و پویاتر نیاز دارند.

یکی از جایگزین های مورد استفاده در برخی کشورها، ایده سن عملکردی است که معیاری از قابلیت های فیزیکی و ذهنی خاص است. اما این فقط در مورد تعداد انگشت شماری از مشاغل مانند خلبانی، آتش نشانی و پلیس است که در آن بر توانایی های خاص مانند بینایی، تناسب اندام، سن مغز و تصمیم گیری تاکید می شود.

تحقیقات نشان می دهد که معیارهایی مانند سن شناختی، سن بیولوژیکی، سن عملکردی و سن اجتماعی (ادراک از خود از سن و هنجارهای اجتماعی رفتار متناسب با سن) نیز بر توانایی های آنها برای کار، درآمد و پرداخت تأثیر دارد و همیشه با سن تقویمی افراد مطابقت ندارند.

علاوه بر این، افراد در سن کار «معمولی» ممکن است به دلایل مختلفی از جمله ناتوانی و مسئولیت های مراقبتی نتوانند درآمد کسب کنند و گروه های مختلف، برای مثال مهاجران، اغلب انگیزه ها، علایق و فرصت های متفاوتی برای مشارکت در کار مزدی دارند.

تنظیم بیشتر پارامترهای اجتماعی و اقتصادی بر اساس سن به تنهایی با هزینه های اجتماعی و اقتصادی آشکار همراه است و از بسیاری جهات نگرش های مربوط به سن را در جوامع و محیط های کاری تشدید می کند. به عنوان مثال، افراد مسن اغلب می توانند ضعیف و کم بهره تلقی شوند، در حالی که ممکن است مزایای بازنشستگی بیشتر دریافت کنند.

در محل کار نیز، افراد مسن بیشتر مستعد تعدیل کار هستند و با سوگیری های استخدام مواجه می شوند. همچنین، کارفرمایان اغلب تصور می کنند که آموزش آنها سخت است. به زبان ساده، نظام های اقتصادی و اجتماعی کنونی این ایده را تقویت می کنند که سن تقویمی بهترین معیار برای سودمندی افراد سالمند در جامعه و اقتصاد است.

ماهیت ناعادلانه سیستم، سن گرایی را در درون خود جای داده است. تا زمانی که تصور افراد مسن به عنوان بار اقتصادی و اجتماعی به چالش کشیده نشود، بعید است که این تعصب تغییر کند.

منبع: اقتصاد100