هر آنچه باید در مورد ADHD بدانید

به گزارش صدای بورس،مهراز حبیبی؛، افراد مبتلا به ADHD ممکن است در تمرکز حواس خود بر روی یک کار یا نشستن طولانی مدت مشکل داشته باشند.

بسیاری از افراد بی توجهی و تغییرات در سطح انرژی را تجربه می کنند. برای یک فرد مبتلا به ADHD، این در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند بیشتر و به میزان بیشتری اتفاق می‌افتد. می تواند تأثیر قابل توجهی بر تحصیل، کار، روابط و زندگی خانگی آنها داشته باشد.

هم بزرگسالان و هم کودکان می توانند ADHD داشته باشند.

علائم ADHD

طیف وسیعی از رفتارها با ADHD مرتبط است. برخی از موارد رایج تر عبارتند از:

در تمرکز یا تمرکز روی کارها مشکل دارند

فراموشی در انجام کارها

به راحتی حواسشان پرت می شود

داشتن مشکل در نشستن

قطع حرف افراد در حین صحبت کردن

علائم و نشانه ها می توانند مختص جنبه های مختلف ADHD مانند بیش فعالی، تکانشگری یا مشکل در تمرکز باشند.

فردی که بیش فعالی و تکانشگری را تجربه می کند ممکن است علایم زیر راداشته باشد:

آرام نشستن یا نشستن در کلاس برایشان مشکل است

در بازی کردن یا انجام کارهای بی سر و صدا مشکل دارد

بیش از حد صحبت میکند

برایشان سخت است که نوبتشان صبر کنند

وقتی دیگران در حال صحبت کردن، بازی کردن یا انجام کاری هستند، صحیت آنها را قطع میکنند

کسی که در تمرکز مشکل دارد ممکن است:

اشتباهات مکررداشته باشد یا جزئیات در هنگام مطالعه یا کار را از دست بدهد

حفظ تمرکز هنگام گوش دادن، خواندن یا برگزاری مکالمه برایشان سخت است

در سازماندهی کارهای روزانه خود مشکل دارند

مکررا اقلام را از دست می دهند

به راحتی با چیزهای کوچکی که در اطرافشان اتفاق می افتد حواسشان پرت می شود

اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، ممکن است برخی یا همه این علائم را داشته باشید. علائمی که دارید به نوع ADHD شما بستگی دارد. فهرستی از علائم ADHD رایج در کودکان را بررسی کنید.

ناکارآمدی اجرایی چیست؟

اختلال عملکرد یکی از علائم شایع ADHD است و به مشکلات در عملکردهای شناختی، مانند توجه، جذب یا به خاطر سپردن اطلاعات جدید، نادیده گرفتن عوامل حواس پرتی، و تنظیم احساسات و رفتارها اشاره دارد.

انواع ADHD

برای سازگاری بیشتر تشخیص ADHD، APA این بیماری را به سه دسته یا نوع دسته بندی کرده است. این تیپ ها عمدتاً بی توجه، عمدتاً بیش فعالی-تکانشی و ترکیبی از هر دو هستند.

عمدتاً بی توجه است

همانطور که از نام آن پیداست، افراد مبتلا به این نوع ADHD در تمرکز، انجام کارها و پیروی از دستورالعمل ها با مشکل شدید مواجه هستند.

کارشناسان همچنین فکر می کنند که بسیاری از کودکان مبتلا به نوع بی توجهی بیش فعالی ممکن است تشخیص مناسبی دریافت نکنند زیرا تمایلی به ایجاد اختلال در کلاس ندارند. منبع معتبر تحقیقاتی نشان می دهد که این در بین دختران مبتلا به ADHD شایع تر است.

نوع غالباً بیش فعال- تکانشی

افراد مبتلا به این نوع ADHD در درجه اول رفتار بیش فعال و تکانشی از خود نشان می دهند. این می تواند شامل موارد زیر باشد:

بی قراری

قطع کردن حرف افراد در حین صحبت کردن

نمی توانند منتظر نوبت خود باشند

اگرچه بی توجهی در مورد این نوع ADHD کمتر مورد توجه قرار می گیرد، اما افراد مبتلا به ADHD عمدتاً بیش فعال- تکانشی ممکن است هنوز تمرکز بر روی وظایف را دشوار بدانند.

نوع ترکیبی بیش فعال- تکانشی و بی توجه

این شایع ترین نوع ADHD است. افراد مبتلا به این نوع ترکیبی از ADHD علائم بی توجهی و بیش فعالی را نشان می دهند. اینها شامل ناتوانی در توجه، تمایل به تکانشگری و سطوح بالاتر از حد متوسط فعالیت و انرژی است.

نوع ADHD شما یا فرزندتان روش درمان را تعیین می کند. نوع ADHD شما می تواند در طول زمان تغییر کند، بنابراین درمان شما نیز ممکن است تغییر کند.

چه چیزی باعث ADHD می شود؟

علیرغم اینکه ADHD چقدر رایج است، پزشکان و محققان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این بیماری می شود. اعتقاد بر این است که منشاء عصبی دارد. ژنتیک نیز ممکن است نقش داشته باشد.

منبع معتبر تحقیقات نشان می دهد که کاهش دوپامین یک عامل در ADHD است. دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است که به انتقال سیگنال ها از یک عصب به عصب دیگر کمک می کند. در تحریک واکنش‌ها و حرکات عاطفی نقش دارد.

تحقیقات دیگر حاکی از تفاوت ساختاری در مغز است. یافته ها نشان می دهد که افراد مبتلا به ADHD حجم ماده خاکستری کمتری دارند. ماده خاکستری شامل نواحی مغز است که به موارد زیر کمک می کند:

سخن، گفتار

خود کنترلی

تصمیم گیری

کنترل عضلات

محققان هنوز در حال بررسی علل بالقوه ADHD مانند سیگار کشیدن در دوران بارداری هستند.

تشخیص و آزمایش ADHD

هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند تشخیص دهد شما یا فرزندتان ADHD دارید یا خیر.

مطالعه‌ای در سال 2017 بر مزایای یک آزمایش جدید برای تشخیص ADHD بزرگسالان تاکید کرد، اما بسیاری از پزشکان معتقدند تشخیص ADHD را نمی‌توان بر اساس یک آزمایش انجام داد.

برای تشخیص، پزشک علائمی را که شما یا فرزندتان در 6 ماه گذشته داشته اید ارزیابی می کند.

پزشک شما احتمالاً اطلاعاتی را از معلمان یا اعضای خانواده جمع آوری می کند و ممکن است از چک لیست ها و مقیاس های رتبه بندی برای بررسی علائم استفاده کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای بررسی سایر مشکلات سلامتی انجام می دهند.

اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان ADHD دارید، با پزشک در مورد ارزیابی آن صحبت کنید. برای فرزندتان نیز می توانید با مشاور مدرسه اش صحبت کنید. مدارس به طور منظم کودکان را از نظر شرایطی که ممکن است بر عملکرد آموزشی آنها تأثیر بگذارد ارزیابی می کنند.

برای ارزیابی، یادداشت ها و مشاهداتی در مورد رفتار خود یا فرزندتان به پزشک یا مشاور ارائه دهید.

اگر آنها مشکوک به ADHD باشند، ممکن است شما یا فرزندتان را به یک متخصص ADHD ارجاع دهند. بسته به تشخیص، آنها همچنین ممکن است یک قرار ملاقات با روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب را پیشنهاد کنند.

درمان ADHD

درمان ADHD معمولاً شامل درمان‌های رفتاری، دارو یا هر دو است.

انواع درمان شامل روان درمانی یا گفتار درمانی است. با گفتار درمانی، شما یا فرزندتان در مورد اینکه چگونه ADHD بر زندگی شما تأثیر می گذارد و راه هایی برای کمک به مدیریت آن صحبت می کنید.

نوع دیگر درمان، رفتار درمانی است. این درمان می تواند به شما یا فرزندتان کمک کند تا نحوه نظارت و مدیریت رفتار خود را بیاموزید.

هنگامی که با ADHD زندگی می کنید، دارو نیز می تواند بسیار مفید باشد. داروهای ADHD به گونه ای طراحی شده اند که بر مواد شیمیایی مغز تأثیر بگذارند، به گونه ای که شما را قادر می سازد تکانه ها و اعمال خود را بهتر مدیریت کنید.

درباره گزینه های درمانی و مداخلات رفتاری که می تواند به کاهش علائم ADHD کمک کند، اطلاعات بیشتری کسب کنید.

داروی ADHD

دو نوع اصلی از داروهای مورد استفاده برای درمان ADHD محرک و غیر محرک هستند.

محرک های سیستم عصبی مرکزی (CNS) رایج ترین داروهای ADHD هستند. این داروها با افزایش مقدار مواد شیمیایی مغز دوپامین و نوراپی نفرین عمل می کنند.

نمونه هایی از این داروها عبارتند از متیل فنیدات (ریتالین) و محرک های مبتنی بر آمفتامین (آدرال).

اگر محرک ها به خوبی کار نکنند یا عوارض جانبی دردسرساز برای شما یا فرزندتان ایجاد کنند، پزشک ممکن است یک داروی غیرمحرک را پیشنهاد کند. برخی از داروهای غیر محرک با افزایش سطح نوراپی نفرین در مغز عمل می کنند.

این داروها شامل اتوموکستین (Strattera) و برخی داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین) هستند.

داروهای ADHD می توانند فواید و همچنین عوارض جانبی زیادی داشته باشند.

درمان های طبیعی برای ADHD

علاوه بر – یا به جای – دارو، چندین راه حل برای کمک به بهبود علائم ADHD پیشنهاد شده است.

برای شروع، ایجاد تغییرات در شیوه زندگی ممکن است به شما یا فرزندتان در مدیریت علائم ADHD کمک کند.

خوردن یک رژیم غذایی مغذی و متعادل

حداقل 60 دقیقه فعالیت بدنی در روز داشته باشید

خواب زیاد

محدود کردن زمان نمایش روزانه از تلفن، رایانه و تلویزیون

مطالعات همچنین نشان داده‌اند که انجام یوگا، تای چی و گذراندن وقت در فضای باز می‌تواند به آرام کردن ذهن‌های بیش فعال کمک کند و ممکن است به کاهش علائم ADHD کمک کند.

مدیتیشن ذهن آگاهی گزینه دیگری است. تحقیقات انجام شده در سال 2015 نشان می دهد که مدیتیشن ممکن است باعث بهبود دامنه توجه در افراد مبتلا به ADHD شود.

اجتناب از برخی آلرژن ها و افزودنی های غذایی نیز راه های بالقوه ای برای کمک به کاهش علائم ADHD هستند.

ADD در مقابل ADHD

ممکن است اصطلاحات «ADD» و «ADHD» را شنیده باشید و فکر کرده باشید که تفاوت بین آنها چیست.

ADD یا اختلال کمبود توجه یک اصطلاح قدیمی است. قبلاً برای توصیف افرادی که در توجه کردن مشکل دارند اما بیش فعال نیستند استفاده می شد. اکنون به جای ADD از نوعی ADHD که "عمدتاً بی توجه" نامیده می شود، استفاده می شود.

ADHD نام کلی فعلی این بیماری است. اصطلاح ADHD در ماه می 2013 زمانی که APA "راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)" را منتشر کرد، رسمی شد.

این راهنما همان چیزی است که پزشکان هنگام تشخیص بیماری های روانی به آن اشاره می کنند. تفاوت بین ADD و ADHD را بهتر درک کنید.

ADHD بزرگسالان

با توجه به انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، بیش از 60 درصد از کودکان مبتلا به ADHD هنوز در بزرگسالی علائم را نشان می دهند. برای بسیاری از افراد، علائم بیش فعالی اغلب با افزایش سن کاهش می یابد، اما بی توجهی و تکانشگری ممکن است ادامه یابد.

گفته می شود، درمان مهم است. ADHD درمان نشده در بزرگسالان می تواند تأثیر منفی بر بسیاری از جنبه های زندگی داشته باشد. علائمی مانند مشکل در مدیریت زمان، فراموشی و بی حوصلگی می تواند باعث بروز مشکلاتی در محل کار، خانه و انواع روابط شود.

ADHD در کودکان

حدود 8.8 درصد از افراد 3 تا 17 ساله در ایالات متحده به ADHD مبتلا شده اند. این شامل 11.7 درصد از مردان و 5.7 درصد از زنان است.

برای کودکان، ADHD به طور کلی با مشکلات در مدرسه همراه است. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در یک محیط کلاس درس کنترل شده مشکل دارند.

پسران بیش از دو برابر دختران در معرض تشخیص ADHD هستند. این ممکن است به این دلیل باشد که پسرها تمایل دارند علائم بارز بیش فعالی را نشان دهند. اگرچه برخی از دختران مبتلا به ADHD ممکن است علائم کلاسیک بیش فعالی را داشته باشند، اما بسیاری از آنها این علائم را ندارند.

در بسیاری از موارد، دختران مبتلا به ADHD ممکن است:

بیش از حد رویاپردازی کنند

بیش از حد پرحرف هستند تا بیش فعال

بسیاری از علائم ADHD می توانند رفتارهای معمول دوران کودکی باشند، بنابراین تشخیص اینکه چه چیزی با ADHD مرتبط است و چه چیزی نیست، می تواند دشوار باشد.

آیا ADHD یک ناتوانی یادگیری است؟

در حالی که ADHD یک اختلال عصبی رشدی است، یک ناتوانی یادگیری در نظر گرفته نمی شود. با این حال، علائم ADHD می تواند یادگیری را برای شما سخت تر کند. همچنین، ممکن است ADHD در برخی از افرادی که دارای ناتوانی های یادگیری هستند نیز رخ دهد.

برای کمک به کاهش هر گونه تأثیری بر یادگیری کودکان، معلمان می توانند دستورالعمل های فردی دانش آموز مبتلا به ADHD را ترسیم کنند. این ممکن است شامل دادن زمان اضافی برای تکالیف و تست ها یا ایجاد یک سیستم پاداش شخصی باشد.

اگرچه از نظر فنی یک ناتوانی یادگیری نیست، ADHD می تواند اثرات طولانی مدت داشته باشد.

نوروتایپیک در مقابل نورودیورجنت

نوروتایپیک کسی را توصیف می‌کند که اطلاعات را به روش‌هایی پردازش می‌کند که در فرهنگ خود و در بین همسالان خود معمول است. از سوی دیگر، نورودیورجنت افرادی را توصیف می کند که اطلاعات را به روشی متفاوت پردازش می کنند. افراد مبتلا به ADHD گاهی اوقات به عنوان واگرای عصبی شناخته می شوند، اما در نهایت این یک تصمیم شخصی است.

شرایط همزیستی

افراد مبتلا به ADHD گاهی اوقات دارای سایر شرایط سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب هستند. برخی از این شرایط ناشی از چالش های زندگی با ADHD است.

اضطراب

افراد مبتلا به ADHD نمی توانند به سختی از انجام وظایف روزانه، حفظ روابط و غیره پیروی کنند. این می تواند خطر اضطراب را افزایش دهد.

افراد مبتلا به ADHD نیز بیشتر از افراد بدون ADHD دچار اختلال اضطراب می شوند.

اختلالات اضطرابی عبارتند از:

اضطراب جدایی، زمانی که از دوری از عزیزان می ترسید

اضطراب اجتماعی، که می تواند شما را از رفتن به مدرسه یا مکان های دیگری که افراد در آن معاشرت می کنند، ترساند

اضطراب عمومی، زمانی که از اتفاقات بد، از آینده و غیره می ترسید

افسردگی

اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، احتمال ابتلا به افسردگی نیز بیشتر است. در یک مطالعه از سال 2020، حدود 50 درصد از نوجوانان در مقایسه با 35 درصد از آنها که ADHD نداشتند، افسردگی اساسی یا اختلال اضطراب داشتند. تحقیقات دیگر نشان می دهد که تا 53.3 درصد از بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است افسردگی داشته باشند.

اگرچه می‌توان چالش‌هایی در مدیریت بیش از یک بیماری اضافه کرد، اما درمان‌ها برای هر دو بیماری در دسترس هستند. در واقع، درمان ها اغلب با هم همپوشانی دارند. گفتار درمانی می تواند به درمان هر دو بیماری کمک کند. همچنین، برخی از داروهای ضد افسردگی، مانند بوپروپیون، گاهی اوقات می توانند به کاهش علائم ADHD کمک کنند.

البته، داشتن ADHD تضمینی برای ابتلا به افسردگی نیست، اما مهم است که بدانید این یک احتمال است.

اختلالات سلوک و رفتار

مشکلات رفتاری در بین کودکان مبتلا به ADHD شایع تر از کودکان بدون این مشکل است. این اختلالات زمانی به وجود می آیند که فرد احساس نمی کند اطرافیان خود را درک می کنند.

کسی که احساس درک نمی کند ممکن است زیاد بحث کند، عصبانیت خود را از دست بدهد یا عمدا دیگران را آزار دهد. اینها ممکن است نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای باشد.

برخی از افراد متوجه می شوند که نمی توانند قوانین را زیر پا بگذارند یا رفتاری پرخاشگرانه با دیگران داشته باشند، شاید دعوا کنند، قلدری کنند، یا شاید چیزهایی را که به آنها تعلق ندارد، بردارند. به این اختلال سلوک می گویند.

درمان برای افرادی که با این چالش ها روبرو هستند در دسترس است. متخصصان توصیه می کنند که درمان را زود شروع کنید و مطمئن شوید که درمان با نیازهای فرد و خانواده اش مطابقت دارد.

اختلال یادگیری

برخی از کودکان مبتلا به ADHD دارای یک اختلال یادگیری هستند که می تواند انجام وظایف مطالعه آنها را دشوارتر کند. به عنوان مثال می توان به نارساخوانی اشاره کرد که خواندن را دشوار می کند یا با اعداد یا نوشتن مشکل ایجاد می کند.

این چالش‌ها می‌تواند برای کودک در مدرسه دشوار باشد. آنها همچنین می توانند احساس اضطراب و افسردگی را بدتر کنند. کمک گرفتن زودهنگام در تلاش برای به حداقل رساندن تأثیر این چالش ها ضروری است.

نکاتی برای مقابله با ADHD

اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، یک برنامه منظم ممکن است مفید باشد. برای بزرگسالان، سازماندهی کردن می تواند مفید باشد . در اینجا چند راه وجود دارد که می تواند به سازماندهی و حفظ آن کمک کند:

ساختن لیست ها

نگه داشتن یک تقویم

تنظیم یادآورها

برای کودکان، تمرکز بر نوشتن تکالیف و نگهداری وسایل روزمره مانند اسباب‌بازی‌ها و کوله‌پشتی در مکان‌های تعیین‌شده می‌تواند مفید باشد.

یادگیری بیشتر در مورد ADHD به طور کلی همچنین می تواند به شما در یادگیری نحوه مدیریت آن کمک کند. سازمان‌هایی مانند کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی کمبود توجه یا انجمن اختلال کمبود توجه نکات مدیریتی و همچنین آخرین تحقیقات را ارائه می‌کنند.

پزشک شما می تواند راهنمایی های بیشتری در مورد راه های مدیریت علائم ADHD ارائه دهد. در اینجا چند نکته برای کمک به فرزندتان با ADHD وجود دارد.

چشم انداز

برای کودکان و بزرگسالان، ADHD درمان نشده می تواند تأثیری ماندگار بر زندگی شما داشته باشد. می تواند بر مدرسه، کار و روابط تأثیر بگذارد. درمان مهم است و می تواند به کاهش اثرات این بیماری کمک کند.

بسیاری از افراد مبتلا به ADHD از زندگی موفق لذت می برند. برخی حتی از مزایای این شرایط قدردانی می کنند.

اگر فکر می کنید ممکن است شما یا فرزندتان ADHD داشته باشید، اولین قدم مهم این است که در اسرع وقت با یک پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی دیگر صحبت کنید. آنها می توانند به تعیین اینکه آیا ADHD عاملی برای شما یا فرزندتان است کمک کنند.

اگر شما یا فرزندتان یک تشخیص ADHD تایید شده دریافت کنید، پزشک همچنین می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه درمانی برای کمک به مدیریت علائم خود و زندگی خوب با ADHD ایجاد کنید.